Ένα χρόνο μετά "Η ΥΓΕΙΑ" νοσεί... 01/06 - Θυμάσαι;..."Ένας χρόνος πέρασε ψυχή μου που με τους αγγέλους κάνεις συντροφιά... εμείς εδώ κάτω ξεχάσαμε, όχι όλοι οι περισσότεροι όμως... κάποιους τουλάχιστον, μας άγγιξες, μας τίμησες με τη φωνή και τη γραφή σου, μας εμπιστεύτηκες και μοιράστηκες τον πόνο σου μαζί μας, μας ξύπνησες και μας κινητοποίησες, έτσι έγινες η φίλη μας, που αγαπήσαμε, η φίλη μας που δεν εφυγε απ την ψυχή μας, ένας από τους ανθρώπους που χάθηκαν αλλά βρέθηκαν συντροφιά με δικούς μας ανθρώπους που δεν φεύγουν απ την ψυχή μας εκεί παρέα με τη μάνα μου σε βλέπω κορίτσι, που έφυγε κι αυτή - τώρα πια, χωρίς πόνο και χωρίς φακελλάκια σας βλέπω και τις δυο...
Όπου κι αν εισαι να χαμογελάς Αμαλία...
Τα πράγματα όμως, δεν άλλαξαν οι μικροί, οι πολλοί ησύχασαν δεν παλεύουν, ξαναβολεύτηκαν, αρκούνται σε μνημόσυνα, και σε δυο δάκρυα τη μέρα που έφυγες κι οι σπουδαίοι κι οι αν-αρμόδιοι συνεχίζουν το φαγοπότι, πανω σε μνήμες και σε πόνο πολύ.
Το σύστημα υγείας συνεχίζει να νοσεί, να σπέρνει τρομο σε όποιον βρεθεί στην ανάγκη του, να εξαναγκάζει σε χρεοκοπία όποιον θέλει να ξεφύγει του πόνου, να ζήσει υγιής, συνεχίζει να σκοτώνει παιδιά επειδή του λείπουν οχήματα, να διαλέγει ρίχνοντας κορώνα γράμματα ποιος θα πεθάνει επειδή δεν υπάρχουν αρκετά κρεβάτια εντατικής νοσηλείας .
Λεφτά πολλά συνεχίζουν να ξοδεύονται σε γιορτές και πανηγύρια, σε καρναβάλια διαγωνιστικά οπως εκείνο της Eurovision αντί να επανδρώνονται με προσωπικό νοσηλευτικό και ιατρικό θέσεις της πόλης και της επαρχίας... αντί να δίνονται μισθοί αξιοπρέπειας σε γιατρούς και νοσηλευτές ώστε να μην απλώνουν το χέρι στο φακελλάκι, να μπορούν να ζήσουν έτσι ώστε χωρίς ανησυχία κι ανασφάλεια να λειτουργούν και να σώνουν ζωές...
Αντί για όλα αυτά, προωθούνται glamourates εκδηλώσεις και πωλήσεις ringtones με την ψευδαισθηση της επιτυχίας αγκαλιά, διαφημίζεται το ανορεξικό lifestyle και τα αγαθά τα άχρηστα που μόνο κακό ΄φέρνουν, αντί να αγοράζεται εξοπλισμός για να μη συνεχίζεται η δολοφονική πρακτική, και να μην καταδικάζονται κι άλλοι ανθωρποι σε πόνο και σε θάνατο....
Τουλάχιστον όμως καποιοι λίγοι, μάθανε να θυμούνται και να ρίχνουν κλεφτές ματιές και δίπλα τους... μάθανε να συνεχίζουν, κι εκεί που σταματάει ο ένας να πιάνει ο άλλος το νήμα, και να προσπαθούν... μια ώρα, μια μερα, ένα χρόνο, ή μεχρι να αλλάξει κάτι, μικρό τόσο δα, αρκεί να αλλάξει....
Αυτοί δεν φαίνονται πουθενά, αλλά είναι εκεί, και παλεύουν, με το μισθό των 700 με την αβέβαιη σύνταξη, με τα ράντσα και με τις πεθαμένες υπηρεσίες ενός ανύπαρκτου Εθνικού Συστήματος Υγείας που μόνο σε κείμενα του word και σε χαρτιά και λόγους προεκλογικούς ειναι ισχυρό και λειτουργεί...
Κι η γραφειοκρατία... καλά κρατεί κι αυτή, όπως και τότε και τώρα, ίδια ρουτίνα σ' όλη τη χώρα... (που λέει κι ένα παλιό τραγούδι) αποφασίζει ο ανάλγητος βολεμένος γραφιάς ποιος θα πονά και ποιος όχι, ποιος χρειάζεται βοήθεια και ποιος όχι... αποφασίζει ο κάθε δημοσιουπαλληλίσκος του κερατά αν εσυ, εγώ, εμείς που δεν είμαστε πλούσιοι, που δουλεύουμε και πληρώνουμε για ενα ΙΚΑ αναποτελεσματικό γεμάτο λάθη και θανατερές λίστες αναμονής - θα έχουμε μια ευκαιρία για ζωή....
Μην πέσεις στην ανάγκη τους να εύχεσαι εσύ που διαβάζεις, ούτε η πιστωτική ούτε δάνειο θα σε σώσει... το θεριό μεγάλο, η βούληση ανύπαρκτη από εκείνους που ορίζουν τις αποφάσεις...το μόνο που μένει ειναι να θυμάσαι... και να προσπαθείς... πριν φτάσει η ώρα η κακή που λέει ο λαός... κι αν η μνήμη σου αδύναμη, τότε να φοβάσαι, να φοβάσαι και να προσπαθείς... πριν ο πόνος χτυπήσει την πόρτα... και τα λόγια της Αμαλίας γίνουν οικεία και γνώριμα και σε σένα, γιατί τότε όταν ο πόνος ειναι στο δικό σου κορμί, η φωνή δεν φτάνει... Γιατί εξαιτίας ΜΟΥ γιατρέ μου εσύ αλωνίζεις με πονάς και με εκμεταλεύεσαι, Εξαιτίας ΜΟΥ και μόνο, γιατί αρκούμαι σε μιας ημέρας γραπτή διαμαρτυρία, πιο χλωμή κι από το θάνατο, πιο αδύναμη κι απ την ομίχλη...
Τελικά μονον ο πόνος σηκώνει αγώνα και κεφάλι, μονο ο πόνος οργίζει τόσο ώστε να εχει αποτέλεσμα δυναμικό...
ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΜΟΥ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ όπως και περσι και τώρα... Ίσως κάποτε φιλη μας, μετά από πολλή προσπάθεια και άλλο πόνο, καταφέρουμε όλοι μαζί, να μην ξαναχρειαστεί να πονέσει κανένα παιδί να μη χρειαστεί να φωνάξει και να εξοργιστεί κανένας γονιός να μην χρειάζονται μέρες μνήμης, και διαμαρτυρίες, αλλά να εχουμε λόγο να γιορτάζουμε τη ΖΩΗ και την ΥΓΕΙΑ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου